Nano. RolePlay

Rappel du premier message :

CONTRAT DE NOT'RP !

- Statut du RP : ouvert aux incrustations surprises
- Tour de jeu : Sip - Mey
- Délai maximum d'attente de réponse : een weekje
- Sauts de tours : 1
- Autre : RP Néerlandophone    Ca y est. On pensait pas que ça allait arriver un jour, mais nous voilà. Traantje laten van emotie.

Meteen een paar zaken die dringend besproken moeten worden:

Een: Dalton is niet waar 'ie moet zijn. Zoveel is duidelijk. Als je plots verschijnt in een laatnegentiende-eeuws huis terwijl je daarnet in de rij stond voor een vette New Yorkse hotdog, dan ben je zeker niet meer waar je hoort te zijn. Ons duiveltje blijft desondanks de plotse verandering relatief kalm. Als je al meer dan twintig jaar tussen mutanten leeft dan wen je wel aan het één en ander.

Twee: Dalton is niet alleen. Hij weet niet precies hoe hij verschenen is, maar het is klaarblijkelijk plots. Wanneer hij zich wil omdraaien om z'n nieuwe omgeving eens deftig te bekijken, laat een jong meisje dat achter hem stond een vaas vol bloemen op de grond vallen. Z'n blik volgt nog net het traject dat de vaas maakt voor hij in duigen op de grond ligt. De twee staren naar elkaar in de langste stilte die Dalton ooit gekend heeft. Als hij uiteindelijk beslist om z'n hand op te steken en vaag te wuiven met die stomme grijns op z'n gezicht ("Hoi."), begint ze plots te schreeuwen. Luid. En weg is ze. Oké dan.

Drie: Dalton is hier niet welkom. Niks nieuws onder de zon. Thuis is hij voor velen ook onwelkom. Maar de reactie van dat meisje was toch wel zwaar overdreven. Na 35 jaar door het leven te gaan als een mutant leer je wat met racisme om te gaan... maar dit had hij nog nooit meegemaakt. Gillend wegrennen? Nope. Hij kan zich maar best voorbereiden op het ergste.

Dát, hij slikte z'n "mevrouwtje" in, is één van m'n (vele) talenten. Hij demonstreerde zijn superkracht nogmaals met hetzelfde kopje door het weer op z'n plaats te teleporteren. Het landde gelukkig niet te hoog van het aanrecht, waardoor het heel bleef en niet in duigen viel (ook al zou dat redelijk typerend geweest zijn voor hem). Ik kan het ook met mensen doen. Wil je zien? Hij grijnsde al. Haar antwoord was vast nee.

Zie je wel. Wat is het fijn om gelijk te krijgen. Een beetje flauw, maar fijn. Dan zit er niks anders meer op dan te vertrekken, nee ? Even de benen strekken. Genoeg gespeeld. Het dienstmeisje was nog steeds niet terug en ook al had Dalton graag die religieuze sekteleiders ontmoet, hij had wel wat beters te doen. Als zij niet naar hem toekwamen, moest hij maar naar hen. Waar is je voordeur?, vraagt hij nog terwijl hij de keuken uitstapt.

Een verlaten steegje was het zeker. Maar niet het soort steegje dat Dalton verwacht had gezien de omstandigheden. De klassieke plastic vuilnisbak bijvoorbeeld, had hij er niet bij gerekend. En de gele taxi die net al toeterend voorbij raasde al helemaal niet. Laat staan een zwerver met gescheurde jeans die tegen de bakstenen muur zijn behoefte deed. Heel New York. Huh. Zoveel verschilt het precies niet.

Dalton liep alvast voorop. Hij was ondertussen de zwerver (en de vuilnisbak) voorbij gelopen en de straat al in, op de stoep. Met zijn handen in zijn zakken keek hij even rond alvorens z'n conclusie te trekken. Ok. Dit is New York. Niet meer dan een minuut nodig om dát te weten. Was dat mevrouwtje er tenminste nog? Ja hoor. Ze stond maar wat slapjes in de steeg te staan. Zo te zien zijn we naar mijn tijdperk verhuisd.

Geen enkel. Maar ik ken misschien iemand die je daarmee kan helpen. Hij wees naar de straat. Moet je wel meekomen, natuurlijk. Hier blijven staan gaat niet helpen. New York was (waarschijnlijk) meer geks gewend. Een oudere dame in cosplay zou niemand de dag van vandaag nog moeten verbazen. Kom je?

Ze loosde een lichte zucht. Ze had niet per se zin om die rare stad met gele monsters in te trekken, maar haar opties waren beperkt. “Tja, veel keuze heb ik niet. Ik kom mee.” Van één iets was ze wel vrij zeker: ze was niet in de hel beland. Te weinig vuur.

Vertaling (traduction):

Hij wachtte braaf af tot ze bij hem stond en liep dan weer verder. We zijn niet ver van m'n thuis, al kan ik je daar niet naartoe nemen. Te riskant. Ze mocht dan wel van ergens anders zijn (en niet gewoon als toerist), maar ze bleef een mens. 'T is een eindje lopen om te geraken waar we moeten zijn. Kan je dat aan op je leeftijd of heb je liever de metro of een taxi?

Waarom hij haar niet naar zijn huis “kon” brengen wist ze niet, maar ze vroeg niet verder. Ze wou gewoon terug naar haar eigen huis en weg van deze rare plaats. “Ik ben oud, niet invalide. Ik kan wel lopen.” En ze had absoluut geen zin om onder de aarde te duiken om de metro te nemen. Te veel volk in een te kleine ruimte, te weinig lucht. Ietsje claustrofobisch? Misschien wel. Leg de schuld maar op haar jeugd ver buiten de drukte van de stad.

Vertaling (traduction):

Ze had graag iets gezegd over zijn taalgebruik, maar hij was haar verantwoordelijkheid niet, dus maakte ze geen commentaar over zijn gebruik van een krachtterm. Ze vroeg zich wel af waarover hij het had. “Welk ding?” Het enige dat ze in hem “vergroeid” kon zien waren zijn duivelachtige hoorntjes. Maar waarschijnlijk bedoelde hij dat woord hier niet letterlijk.

Vertaling (traduction):

iPhone. Hij wees naar de overkant van de straat, waar een New Yorker met een telefoon tegen zijn oor liep en een luid (en blijkbaar intens) gesprek voerde. Hadden ze dat al in jouw tijdperk? Ik geef toe dat ik niet echt geschiedenislessen gekregen heb. Ooit. Kan ook niet als je nooit naar school bent gegaan.

Ai-wat nu? Yeva’s blik volgde de vinger van haar gids. Eerst dacht ze dat die man niet helemaal mentaal gezond was en alleen zat te spreken, maar dan merkte ze iets in zijn hand. “Is dat een soort van telefoon?” Wel raar: ze zag nergens een draad aan dat voorwerp hangen. Hoe kon het dan functioneren?

Vertaling (traduction):

Ja. Mobiele telefoon. Ok, goed. Telefoons bestonden al. Auto's ook (neemt hij aan). Kijk, niet zo verschillend, toch? Misschien haar wat ouderwetse jurk, maar kom. Vintage was weer in. Mevrouwtje was helemaal mee met haar tijd. Oh, dat doet hem eraan denken, heb ik je naam al gevraagd of ga je gewoon door het leven als mevrouwtje?

Dalton grinnikte bij haar opmerking. Nee, niet Lucifer. Maar het had het evengoed kunnen zijn. Mijn codenaam bevat ook "duivel". Zijns inziens had hij dus niet gelogen. Mijn naam is Dalton. En over namen gesproken... wat voor een naam was Yeva Y-dinges-dinges-babushka in godsnaam? Russisch? Ze sprak verdomd goed Engels voor een communist.

“Uw codenaam?” Voor zover ze wist waren dergelijke namen vooral gebruikt door spionnen, spelende kinderen en criminelen. Hij was te opvallend om de eerste te zijn en te oud om de tweede te zijn. Ze hoopte echt dat hij niet tot de laatste categorie behoorde.

Vertaling (traduction):

Yep. Geen uitleg vereist. Uit haar intonatie was wel degelijk op te maken dat Yeva meer informatie gevraagd had, maar het principe van een codenaam uitleggen vond Dalton een beetje vervelend. Een te lang vertoog. Als ze zelf mutant was en graag hun rangen versterkt had, dan had hij het geen probleem gevonden. Maar zoveel energie steken in iemand die binnenkort toch naar huis gestuurd ging worden? Nee, een beetje nutteloos.

Nog altijd even behulpzaam. Yeva hield een zucht terug. Het enige dat ze kon doen was hopen dat hij geen lokale crimineel was en dat ze niet nog meer problemen zou hebben voor ze terug naar huis kon gaan. Trouwens, daar zouden haar problemen niet ten einde zijn: ze zou hoogstwaarschijnlijk het een en ander moeten uitleggen over de plotse verschijning van een duivel in haar huis.

Vertaling (traduction):

Als ik het me goed herinner, zou ze hier ergens moeten leven, zei hij zonder al te veel zelfvertrouwen. Ze liepen samen het hoekje om belandden in een wat smallere straat met vooral kleine Aziatische winkels en restaurantjes. 78, 80, 82... Hij telde de huisnummers af. Aha ! 84. En stopte voor nummer 84. Zijn blik was gevestigd op de verdieping boven het Chinese winkeltje dat voor hun neus stond.

“Mag ik weten wie u van plan bent te raadplegen?” Haar vraag kwam een beetje laat, aangezien ze dat binnenkort sowieso ging ontdekken, maar beter laat dan nooit.

Vertaling (traduction):

Een vriendin. Uiteraard. Wie anders? Hij zou misschien naar een vijand kunnen gaan, maar heel verstandig leek dat niet. Ze heeft (denk ik) een talent dat ons uit de nood kan helpen. Of haar toch alleszins. Dalton was weer waar hij moest zijn. Hij drukte dan ook standvastig op de deurbel.